دِرآنکْلین مطالب

من همیشه یه وسواس خاص نسبت به اطلاعات شخصیم داشتم. اینکه کی داره چی ازم ذخیره می‌کنه، کجاها رد پای اینترنتیم مونده، و اینکه آیا واقعاً من مالک داده‌هام هستم یا نه؟ راستش خیلی وقت بود دنبال این بودم که ردپای دیجیتال‌م رو تا حد ممکن شخصی نگه دارم؛ نه اینکه کار خلافی می‌کنم، فقط دوست. دارم مثل یه آدم نرمال، دیتای نرمالم، مال خود نرمالم باشه (مرسی عههه). سرویس‌های مختلفی رو تست کردم. روی لپ‌تاپم یه موتور جست‌وجوی searx داشتم که خیلی راحت توی داکر ران میشد، گاهی از protonmail استفاده می‌کردم و خلاصه همیشه گوشه‌ای از ذهنم درگیر این چیزها بود. اما چیزی که باعث شد تصمیم بگیرم یه قدم بزرگ بردارم، یه رزبری‌پای ۵ بود که خریدم. همه‌چی رو ساده‌تر کرد. یه…

یادداشت‌هایی درباره کُد، دانش، درد و ماندگاری از کِی نوشتن این‌قدر سخت شد؟وقتی همه چیز تبدیل شد به پست‌های سریع توی شبکه‌های اجتماعی، وقتی ویدیوها با سرعت ۱.۵ برابر دیده می‌شن و آدم‌ها حتی دیگه نمی‌پرسن “این حرف رو از کجا آوردی؟”، نوشتن یک پست بلند در وبلاگ مثل شنا کردن خلاف جهت رودخونه‌ست.ولی دقیقاً به همین دلیله که باید نوشت. وبلاگ، خانه‌ای در مقابل اجاره‌نشینی دیجیتال سایت‌هایی مثل توییتر یا همون ایکس الان، یوتیوب، اینستاگرام، پلتفرم‌های اجاره‌ای هستن. امروز هستن، فردا شاید نباشن. محتوایی که اونجا می‌سازی، در نهایت متعلق به تو نیست. ولی وبلاگ، اگر چه قدیمی، اما زمین خودته. مالکیت کامل بر داده‌هات، طراحی، حرف‌هات، و حتی سکوت‌هات.من این فضا رو ساختم تا حرف بزنم، اما نه مثل فریاد توی جمع، بلکه…